Dit is een plek waar je reakties kwijt kunt op het blog van oud zeikwijf.
Er staan links naar de originele berichten.
TOT NADER ORDER IS DIT BLOG IN SLAAPMODE GEZET, VANWEGE GEBREK AAN BESTAANSRECHT.
Leuk stuk weer. Niet veel ouders, ook autochtone kunnen dit aan. Het is moeilijk om je kinderen zoveel vrijheid, vertrouwen en verantwoordelijkheid te geven. Een eigen kamer is om rustig te studeren en elke week op te ruimen.
Wij hebben achter op het erf een stacaravan neergezet voor de kinderen om te chillen op een plaats waar niemand er last van heeft. Laatst was er een moeder van een vriendin van mijn kind en die is die caravan ingegaan en heeft alle kastjes doorgezocht op zoek naar bewijzen van drank, seks of drugs.
It will be a cold day in hell of zoiets voordat ik in de keuken ga slapen zodat mijn kind een eigen kamer heeft. Zoveel opoffering kan waarschijnlijk alleen maar van een vrouw/ moeder komen. (BTW mijn kind heeft wel een eigen kamer, maar ik ook).
Natuurlijk is het waar dat als de pubers binnen zijn, dat ze dan buiten geen andere mensen lastig kunnen vallen. In zoverre mee eens, ja.
dat iedereen, dus ook pubers een eigen plek nodig hebben, dat zou gewoon moeten zijn, lebensraum is een naar woord, maar in het nederlands ken ik geen woord dat het een beetje benadert,
dat van die eigen ingang, daar zou ik zelf wel huiverig voor zijn, want ten eerste is ook een puber nog gewoon deel van het gezin en draait daar voor een deel ook gewoon in mee, daarnaast mag hij beschikken over eigen tijd en eigen ruimte, maar tot op zekere hoogte nog wel onder supervisie van de ouders (waar zijn ouders immers voor, bij hen ligt uiteindelijk nog altijd de verantwoordelijkheid en niet elk kind kan zoveel vrijheid aan)
dat jij in de keuken bent gaan zitten voor je kind vind ik heel bewonderenswaardig, ik denk dat ik dat ook wel zou doen, maar ben daar niet helemaal zeker van, want als ik geen eigen plek heb, gaat het met mij ook mis en dat is voor mijn puber natuurlijk ook niets;-)
In een poging om het boek "Istanbul" te lezen van Orhan Pamuk, een schrijver die kortgeleden de Nobelprijs voor de literatuur heeft gekregen, dat ik echter na een aantal hardnekkige pogingen weer weggelegd heb, omdat het voornamelijk gedetailleerde beschrijven van de stad Istanbul bevat, en ik de landschap-beschrijvingen in boeken altijd strontvervelend vind en ze het liefste oversla, wat ook verklaart waarom mij het plagiaat in das Parfum niet zo shockeerde, omdat dat ook slechts een landschapsbeschrijving was, heb ik het fenomeen pronkkamer ook leren kennen, althans bij een rijke familie die nog genoeg kamers voor de kinderen over had, waarbij ik moet toegeven dat een pronkkamer inderdaad een vreselijk verspilling van ruimte is.
Dit commentaar is geinspireerd door het korte verhaal "Der Sohn" van Friedrich Dürrenmatt, dat weliswaar slechts anderhalve bladzijde beslaat, maar daarentegen uit slechts een zin bestaat. Het is een surrealistisch gruwelijk verhaal, een aanrader voor iedereen die eens iets anders wil lezen.
Onze buren in mijn geboortedorp hadden ook een pronkkamer, die alleen 's zondags openging en wat duf rook. Ze hadden een huis van normale afmetingen en elf kinderen, dus misschien hadden enkelen van hen ook wat meer ruimte kunnen gebruiken. De hele familie huisde altijd in de grote woonkeuken. Ik leed toen met die kinderen eerlijk gezegd niet zo mee, maar ging er wel graag 's zondags op bezoek, want in de pronkkamer stond een grammofoon, en zoiets hadden wij niet ...
In mijn jeugd deelde ik een koud, smal kamertje met mijn oudere broer. Stapelbed en een klein kastje voor onze spullen. Niks eigen ruimte, hoezo privacy. Vrienden in huis? No way Jose. Gelukkig was er de straat. Vermaak, ondeugend gedrag. Maar dat beperkte zich toch tot zaken die nu als volmaakt onschuldig gedrag zouden worden betiteld. IK kwam zelfs met de harde kern van onze brommergang niet tot overvallen, scooters stelen, drukgs verhandelen of wat ook. Waarom niet? Omdat ik thuis en op school met de harde knoet werd opgevoed. En daar had ik indertijd redelijk wat ontzag voor. Daarna was het studeren geblazen in de avonduren en overdag keihard werken. Want je wilde iets bereiken, ambities waren groot. Dus...of he tnu ligt aan een kamertje voor die allochtonen jongens en meiden? IK weet het niet hoor. Wellicht hadden we die Bijmerflats (5/6 kamers) nooit moeten afbreken...
Leuk stuk weer. Niet veel ouders, ook autochtone kunnen dit aan. Het is moeilijk om je kinderen zoveel vrijheid, vertrouwen en verantwoordelijkheid te geven.
BeantwoordenVerwijderenEen eigen kamer is om rustig te studeren en elke week op te ruimen.
Wij hebben achter op het erf een stacaravan neergezet voor de kinderen om te chillen op een plaats waar niemand er last van heeft.
Laatst was er een moeder van een vriendin van mijn kind en die is die caravan ingegaan en heeft alle kastjes doorgezocht op zoek naar bewijzen van drank, seks of drugs.
It will be a cold day in hell of zoiets voordat ik in de keuken ga slapen zodat mijn kind een eigen kamer heeft. Zoveel opoffering kan waarschijnlijk alleen maar van een vrouw/ moeder komen. (BTW mijn kind heeft wel een eigen kamer, maar ik ook).
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk is het waar dat als de pubers binnen zijn, dat ze dan buiten geen andere mensen lastig kunnen vallen. In zoverre mee eens, ja.
dat iedereen, dus ook pubers een eigen plek nodig hebben, dat zou gewoon moeten zijn, lebensraum is een naar woord, maar in het nederlands ken ik geen woord dat het een beetje benadert,
BeantwoordenVerwijderendat van die eigen ingang, daar zou ik zelf wel huiverig voor zijn, want ten eerste is ook een puber nog gewoon deel van het gezin en draait daar voor een deel ook gewoon in mee, daarnaast mag hij beschikken over eigen tijd en eigen ruimte, maar tot op zekere hoogte nog wel onder supervisie van de ouders (waar zijn ouders immers voor, bij hen ligt uiteindelijk nog altijd de verantwoordelijkheid en niet elk kind kan zoveel vrijheid aan)
dat jij in de keuken bent gaan zitten voor je kind vind ik heel bewonderenswaardig, ik denk dat ik dat ook wel zou doen, maar ben daar niet helemaal zeker van, want als ik geen eigen plek heb, gaat het met mij ook mis en dat is voor mijn puber natuurlijk ook niets;-)
groetjes assyma
in veel allochtone gezinnen draait helemaal niets om de kinderen, heel triest is dat en de rekening krijgen ze nu al jaren gepresenteerd
BeantwoordenVerwijderendat beeld van die pronksalon zegt genoeg
assyma
In een poging om het boek "Istanbul" te lezen van Orhan Pamuk, een schrijver die kortgeleden de Nobelprijs voor de literatuur heeft gekregen, dat ik echter na een aantal hardnekkige pogingen weer weggelegd heb, omdat het voornamelijk gedetailleerde beschrijven van de stad Istanbul bevat, en ik de landschap-beschrijvingen in boeken altijd strontvervelend vind en ze het liefste oversla, wat ook verklaart waarom mij het plagiaat in das Parfum niet zo shockeerde, omdat dat ook slechts een landschapsbeschrijving was, heb ik het fenomeen pronkkamer ook leren kennen, althans bij een rijke familie die nog genoeg kamers voor de kinderen over had, waarbij ik moet toegeven dat een pronkkamer inderdaad een vreselijk verspilling van ruimte is.
BeantwoordenVerwijderenDit commentaar is geinspireerd door het korte verhaal "Der Sohn" van Friedrich Dürrenmatt, dat weliswaar slechts anderhalve bladzijde beslaat, maar daarentegen uit slechts een zin bestaat. Het is een surrealistisch gruwelijk verhaal, een aanrader voor iedereen die eens iets anders wil lezen.
Onze buren in mijn geboortedorp hadden ook een pronkkamer, die alleen 's zondags openging en wat duf rook. Ze hadden een huis van normale afmetingen en elf kinderen, dus misschien hadden enkelen van hen ook wat meer ruimte kunnen gebruiken. De hele familie huisde altijd in de grote woonkeuken.
BeantwoordenVerwijderenIk leed toen met die kinderen eerlijk gezegd niet zo mee, maar ging er wel graag 's zondags op bezoek, want in de pronkkamer stond een grammofoon, en zoiets hadden wij niet ...
In mijn jeugd deelde ik een koud, smal kamertje met mijn oudere broer. Stapelbed en een klein kastje voor onze spullen. Niks eigen ruimte, hoezo privacy. Vrienden in huis? No way Jose. Gelukkig was er de straat. Vermaak, ondeugend gedrag. Maar dat beperkte zich toch tot zaken die nu als volmaakt onschuldig gedrag zouden worden betiteld. IK kwam zelfs met de harde kern van onze brommergang niet tot overvallen, scooters stelen, drukgs verhandelen of wat ook. Waarom niet? Omdat ik thuis en op school met de harde knoet werd opgevoed. En daar had ik indertijd redelijk wat ontzag voor. Daarna was het studeren geblazen in de avonduren en overdag keihard werken. Want je wilde iets bereiken, ambities waren groot. Dus...of he tnu ligt aan een kamertje voor die allochtonen jongens en meiden? IK weet het niet hoor. Wellicht hadden we die Bijmerflats (5/6 kamers) nooit moeten afbreken...
BeantwoordenVerwijderen